O 31 de Xaneiro de 1809, aparece no barrio do Areal o exército francés de Napoleón. O pobo enrudecido pedía a berros a defensa, pero tanto a Corporación Municipal como o gobernador militar da praza, fundándose en que non contaba con homes, nin con armas, nin con víveres para a defensa, opinaban que se entregasen, porque se o inimigo atopaba resistencia, caería sobre eles e causaríanlle males irremediables.
A un continxente numeroso de paisanos, dispostos a non deixar saír un francés vivo da praza, uníanse continuamente os mozos e veciños da vila, que burlando a vixilancia do inimigo hóspede, saían ao campo con víveres e municións, dispostos a engrosar as filas dos sitiadores, quen xa nos primeiros días do bloqueo tomaron tales bríos, que as partidas francesas que saían ao forraxeo, víronse obrigadas a non afastarse máis dun tiro de canón sen ser continuamente molestados pola veciñanza, que sempre lles obrigaba a retirarse con perdas e adoitaba perseguirlles encarnizadamente entrándose polos arrabaldes, a pesar do incesante lume de artillería e fusilería que o inimigo facía desde as murallas. Os frades do convento de Santa Marta, onde se establecese o Hospital dos franceses, serven de emisarios, figurando á fronte deles o entusiasta Frei Andrés Villageliú que desde o campamento introducíase secretamente na vila, para alentar o ánimo dos veciños e infundirlles esperanzas de pronta liberación.
Os piadosos frades fabricaban tamén cartuchos e balas e arrebataban aos inimigos enfermos armas e municións. Frei Andrés volveu entrar de incógnito por segunda vez na praza, con perigo inminente da súa vida, sacou outras 10 arrobas de pólvora con que municionou aos seus. ¡Acción valorosa que supón no franciscano atrevido, tanto caudal de enxeño como de valor!.
O branco destes patrióticos traballos era a Reconquista de Vigo. Ideal abrazado con entusiasmo por todos os guerrilleiros, e amado ata o delirio pola veciñanza, disposto a todo sacrificio con tal de arroxar do seu chan a un inimigo, que o era de todas as súas leis, ideas e crenzas, e que non cesaba de oprimirlle con vexacións continuas. Aprisionada así a praza, non con arco de ferro, porque as armas e as municións eran escasas, pero se co muro infranqueable dos seus brazos e dos seus peitos chegou a Vigo o Capitán D. Bernardo González (Cachamuiñas).
Como os franceses insistían en non renderse, coa intención de gañar tempo para recibir o socorro pedido aos seus compatriotas, acordouse por todos o asalto á praza na noite do 27 de marzo, avisando ás fragatas Inglesas e ao Concello con quen obraban de acordo. E á noitiña daquel día tráxico, envolvida a cidade nas sombras da noite. Armados de fusís, coitelos, paus, chuzos e machadas, empezou o definitivo ataque da veciñanza sitiadora sen medo ao lume das tropas inimigas, e sen que nada lles arrede, nada lles deteña, nada lles intimide resoltos, veloces,. impetuosos, facendo un nutrido lume de fusilería, avanzan, corren en multitude a escalar os torreóns da muralla pola porta da Gamboa e pola porta do Sol; mentres por distintos lados, as dúas fragatas vomitaban lume nutrido sobre os fortes ocupados polas tropas inimigas. Alguén propuxo improvisar un ariete para derrubar a porta da Gamboa punto estratéxico de entrada nesta vila. Aproxímanse os nosos reconcentrando alí todo o combate, arrastrando aqueles valentes por todas partes á morte e desprezando o perigo das tropas inimigas, que incitaban á pelexa cos seus tambores e claríns, co ruído dos disparos das súas armas e co agudo rinchar dos seus cabalos; destacouse entón de entre eles un ancián mariñeiro do Berbés CAROLO que manexando feramente un machada cun valor impropio da súa idade, arroxouse cara a aquela firmísima entrada cuxo nome ía a inmortalizarse aquela noite, descargando sobre ela veloces golpes que a despedazaban en achas, facendo saltar faíscas sinistras das súas ferraxes, ata que unha bala inimiga derrubouno traidoramente en terra. Asediados e sitiadores, mudos de asombro, contemplaban o afanoso empeño homérico daquel valente, que rapidamente foi secundado polo esforzado capitán de gandeiros González Cachamuiña, que se adianta, arrinca o machada das crispadas mans do moribundo mariñeiro e, con forza hercúlea e man poderosa, descarga o machada sobre as grosas madeiras facendo resoar os seus continuados golpes nos ámbitos da praza, coma se eles fosen aldrabadas descargadas por man dun xigante, ata conseguir derrubala. E ao volverse aos seus alentándoos, este valente tamén caeu ferido sobre o irto mariñeiro, tendo que ser retirado de alí en brazos dos seus. O ataque (di Trasfogueiro no parte oficial) empezou ás oito e media da noite coa maior bizarría por tropas e veciñanza, que se disputaban a gloria de ser os primeiros no salto.
“ Durou o lume por espazo de dúas horas; e aínda que recibín parte do capitán D. Francisco Miranda que me aseguraba da capitulación do inimigo, tiven moito traballo en conter o ardor da xente empeñada na acción. Para rematar, percorrendo eu as filas por medio das balas para facer cesar o lume puiden lograr que as miñas grandes voces fixésense oír, e dunha e outra parte cesou o tiroteo. A pouco tempo presentábanse dous oficiais franceses a entregarme as ratificacións asinadas, e en consecuencia dispuxen retirar a xente aos seus postos, deixando as correspondentes avanzadas”.
As tropas francesas foron levadas polas embarcacións Libely e Venus da armada inglesa, deixando así a Vila de Vigo que foi proclamada como leal, nobre e valorosa desde esta data coñecida como a Reconquista de Vigo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario